رزین های اپوکسی

واکنش بیس فنول A و اپی کلروهیدرین منجر به تولید رزین اپوکسی می شود که وزن کم مولکولی دارند و در دمای اتاق مایع هستند. هر زنجیر پلیمر معمولاً شامل دو یا چند گروه اپوکسید است که واکنش پذیری بالایی با آمین ها ، انیدریدها و سایر عوامل پخت دارند. رزین های اپوکسی پخت شده سختی ، استحکام کششی، خمشی و فشاری بسیار بالا، مقاومت حرارتی ، عایق الکتریکی خوب، مقاومت شیمیایی عالی به ویژه در برابر محیط های قلیایی، جمع شدگی کم در هنگام پخت، مقاومت خوردگی خوب و قابلیت پخت در محدوده دمایی گسترده از خود نشان می دهند.

رزین های اپوکسی از نظر ساختار مولکولی شبیه به وینیل استرها هستند. با این حال ، در رزین اپوکسی سایت های واکنشی به جای گروه های استر، گروه های اپوکسی است. عدم وجود گروه های استر به این معنی است که رزین اپوکسی از مقاومت خوبی در برابر آب برخوردار است. مولکول اپوکسی همچنین در مرکز خود دارای گروه های حلقه ای است که قادر به جذب بهتر تنش های مکانیکی و حرارتی نسبت به گروه های خطی هستند و همین مسئله سبب می شود تا رزین اپوکسی از سختی ، چقرمگی و مقاومت حرارتی بسیار خوبی برخوردار باشد.

یکی از ویژگی های مهم رزین اپوکسی، چسبندگی خوب آن به بسیاری از زیرآیندها است.  در میان چسب های رایج ، رزین اپوکسی از نظر مقاومت شیمیایی و حرارتی بی نظیر است. به طور کلی ، رزین اپوکسی پخت شده با گرما نسبت به رزین پخت شده در دمای اتاق، مقاومت حرارتی و شیمیایی بهتری دارد. برخی از اپوکسی ها در اثر تابش UV پخت می شوند که معمولاً در صنعت اپتیک ، اپتو الکترونیک و دندانپزشکی مورد استفاده قرار می گیرند.

کاربرد: تولید کامپوزیت های با استحکام بالا و تقویت شده با شیشه که در صنعت هوافضا ، لوله ها ، مخازن ، مخازن تحت فشار استفاده می شود. ریخته گری قطعات مختلف الکتریکی و الکترونیکی ( برد مدار چاپی و غیره). چسب ها؛ پوشش های محافظ در لوازم خانگی، کفپوش ها و تجهیزات صنعتی؛ و درزگیرها.